Rada Najwyższa Narodowa (RNN) 8 czerwca 1794 roku powołała Dyrekcję Biletów Skarbowych jako pierwszą w Polsce instytucję emisyjną oraz uchwaliła emisję pierwszych polskich banknotów – biletów skarbowych, które pojawiły się w obiegu 16 sierpnia 1794 roku w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Wzory biletów skarbowych zostały zatwierdzone osobiście przez Tadeusza Kościuszkę. Banknoty wprowadzono m.in. z powodu coraz wyższych wydatków RNN spowodowanych powstaniem zbrojnym. Po wprowadzeniu banknotów do obiegu ograniczono jednak regulowanie za ich pomocą zobowiązań wobec państwa – połowa należności miała być płacona biletami skarbowymi a druga połowa monetami. Jednak społeczeństwo było nieufne wobec nowych banknotów. Wobec powyższego RNN 29 września 1794 roku zadecydowała aby zobowiązania wobec państwa mogły być w całości płacone biletami skarbowymi. Bilety skarbowe o nominałach 5, 10, 25, 50, 100, 500 i 1000 złotych polskich zostały zaprojektowane przez Jerzego Kapostasa. Zostały wydrukowane techniką miedziorytu na papierze holenderskim a następnie każdy nominał był farbowany innym kolorem. Banknoty stemplowano pieczęciami. Wszystkie zostały odręcznie podpisane przez mieszczan warszawskich jako specjalnych komisarzy. Banknoty posiadały znaki wodne. Umieszczono na nich godło Rzeczypospolitej czyli Orła oraz Litwy – Pogoń. Zostały one wydrukowane na sumę prawie 11 milionów złotych polskich. Emisję uzupełniono serią biletów zdawkowych o nominałach: 5 i 10 groszy oraz 1 i 4 złote polskie. Przestały być prawnym środkiem płatniczym 6 listopada 1794 roku.
Bilet skarbowy 5 złotych polskich z 1794 roku
Bilet skarbowy 1000 złotych polskich z 1794 roku
Bilet skarbowy 5 groszy z 1794 roku
Bilet skarbowy 4 złote polskie z 1794 roku
źródło: „Pieniądz papierowy na ziemiach polskich” – Lech Kokociński 1996
zdjęcia pochodzą ze strony: http://banknote.ws
