Najniższym nominałem polskiego banknotu był 1 grosz z 1924 roku. Był to bilet zdawkowy, czyli banknot, który zastępował monety. Bilety zdawkowe znajdowały się w obiegu do czasu wprowadzenia odpowiedniej liczby monet nowej polskiej waluty czyli złotego. W obiegu były również bilety zdawkowe o nominałach: 5, 10, 20 i 50 groszy wydane przez Ministerstwo Skarbu. Bilet zdawkowy o nominale 1 grosz był w formie przedruku na połówkach banknotów 500.000 marek polskich wydanych przez Polską Krajową Kasę Pożyczkową. Był w obiegu od 28 kwietnia 1924 do 1 listopada 1924 roku. Posiadał wymiary: średnio 73 x 80 mm. Przedruku dokonały Państwowe Zakłady Graficzne w Warszawie. Występują różnice do ok. 6 mm w wymiarze podstawy przeciętych części banknotu. Przedrukowanych zostało ok. 50 milionów sztuk banknotów. Awers banknotu przedstawia obie strony monety 1 groszowej. Natomiast na rewersie widnieje klauzula:
„Bilety zdawkowe stanowią prawny środek płatniczy, mający moc umarzania zobowiązań do kwoty 10 złotych przy każdej wypłacie. Kasy Skarbowe przyjmują bilety zdawkowe w każdej ilości przy wszelkich wpłatach z wyjątkiem tych wpłat, które w myśl obowiązujących przepisów winny być uiszczane w złocie. Bilety zdawkowe poczynając od dnia 1 listopada 1924 r. będą wymieniane przez Skarb Państwa na monety zdawkowe względnie bilety Banku Polskiego. Obowiązek dokonania przez Skarb Państwa wymiany ustaje z dniem 31 stycznia 1925 roku”
Lewa połowa:
Prawa połowa:
